فتنه مس ضر و نعمت
فَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ بَلْ هِيَ فِتْنَةٌ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ﴿۴۹﴾
و چون انسان را آسيبى رسد ما را فرا مى خواند سپس چون نعمتى از جانب خود به او عطا كنيم مى گويد تنها آن را به دانش خود يافته ام نه چنان است بلكه آن آزمايشى است ولى بيشترشان نمى دانند (۴۹)
زمر
مربوط : بعد از مس ضر