فکر میکنم
الله تعالی می پسندن ماسوی الله در دست بنده
و قلب، فقط منحصرا برای ایشون باشه

دوس دارن نعمت رو در دست بنده ببینن نه در قلبش
و غیر خودشون نعمت هست مگر بنده به خودش ظلم کنه ، اینطور نیست؟

آیا اونچه به غیر از بندگی خالصانه انجام میشه
بیهوده و لغو نیست؟

وقتی الله محبوب جمیل ودود بنده ای رو شامل فضل و لطفشون قرار میدن
چه خوشی ای می بره اون بنده
آزاد میشه ، چه آزادی میشه

خالص میشه چه خالصی، خالص از خودش که چه آزادی ای هست

میان بنده رو از خودش رها میکنن
میگن خودت رو رها کن، بسپار خودت رو به من
اختیارت رو بده به من
حرف من رو گوش کن، همه چی رو رها کن حرف من رو گوش کن
تسلیمم شو

من بقیه رو به عهده میگیرم
عقلش میشن، چشمش میشن، گوشش میشن، دهانش میشن و …

وقتی بنده خشمگین میشن، میگن خشمت رو به خاطر من بخور، بندگیمو کن
وقتی شهوت دارن، میگن شهوت رو کنترل کن، به خاطر من، بندگیمو کن
قبل هر کار ، بنده میان ببینن الله چی میخوان، اون کار رو میکنن
با توجه به حضور قشنگ الله
بندگی میکنن

بعد که آزادش کردن از غیر خودش
بعد بنده می بینه آزاده، خدا هم بندگیش بندگی نیست، آزادی هست از عم؛ تشویش، ترس ها، و یک عالمه اسیر کننده دیگه مثل هوس و خشم و هوس و تنبلی و … این چه بندگی ای هست که آزادترین آزادی و بزرگترین بزرگی است. گویی که گدای معلولی رو امیر و سالم کردی . کوری بینا و یتیمی پدر دار و حقیری عزت مند و اسیری آزاد شده. عزت ها برگشته .

آخه چه رهایی ای  ، چه آزادی ای قشنگ تر از این
و وقتی بنده میره تو مسیر بندگی

برای نزدیک کردن بنده به خودشون ؛ نه به حرف که در عمل می سنجن
مرتب از بنده امتحان میگیرن تا ببینن چقد تو بندگی ، در عمل بنده ان
و هر چه بنده خالص تر نشون بده بندگیشو، بنده رو بیشتر میارن سمت خودشون

خدایا بندگیت رو از ما نگیر . نزار فراموش کنیم این لحظه های خیلی قشنگ رو . شکرت میکنیم این آزادی رو. ما که در حق قشنگی و کرامت نمیتونیم شاکر باشیم . خواب چیره میشه بر ما و فراموشی حاکم . صبح تا شب و شب تا صبح شکرت قشنگترین آزاد کننده ها. آزادمون که کردین دیگه اجازه ندین فرصت داشته باشیم که برگردیم به چاه های خودمون . فرصت بهمون ندین .

بندگی خداست

وقتی الله عزیز و محبوب ، بنده رو می پسندن بهشون توفیق بندگی میدن، بنده اول عام و بنده دوم خاص هست، وقتی توفیق بندگی میدن، نور بهشون میدن و ولی شون میشن، و بنده رو بیرون میکشن از چاه، چاه خود . اونجاست که بنده میگه : خدایا ممنونم من رو از چاه خودم بیرون کشیدین الله جان .

موسى(عليه السلام) مأمور مى شود كه براى فرا گرفتن علومى اخلاقى، نزد پيامبر و عالم بزرگ زمانش كه قرآن از او به عنوان «عَبدٌ مِنْ عِبادِنا آتَيْناهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَّدُنّا عِلْماً» ياد كرده است، برود.
او بار سفر را بست و به سوى جايگاه خضر با يكى از يارانش به راه افتاد؛ حوادث اثناء راه بماند، هنگامى كه به خضر رسيد، پيشنهاد خود را با آن معلّم بزرگ، مطرح كرد؛ او نگاهى به موسى(عليه السلام) افكند و گفت: «باور نمى كنم در برابر تعليمات من، صبر و شكيبايى داشته باشى!» ولى موسى(عليه السلام) قول شكيبايى داد.
سپس سه حادثه مهم يكى بعد از ديگرى اتّفاق افتاد؛ نخست سوار بر كشتى شدند و «خضر» اقدام به سوراخ كردن كشتى كرد كه بانگ اعتراض موسى بر خاست، و خطر غرق شدن كشتى و اهلش را به خضر گوشزد نمود؛ ولى هنگامى كه خضر به او گفت: «من مى دانستم تو، توان شكيبائى ندارى! موسى از اعتراض خود پشيمان گشت و سكوت اختيار كرد، چرا كه قرار گذاشته بود لب به اعتراض نگشايد تا خضر خودش توضيح دهد.
چيزى نگذشت در مسير خود به نوجوانى برخورد كردند «خضر» بى مقدّمه اقدام به قتل او كرد! منظره وحشتناك كشتن اين جوانِ ظاهراً بى گناه، موسى(عليه السلام) را سخت از كوره به در برد، و بار ديگر تعهّد خود را فراموش كرد و زبان به اعتراض گشود، اعتراض شديدتر و رساتر از اعتراض نخستين، كه چرا انسان بى گناه و پاكى را بى آن كه مرتكب قتلى شده باشد كشتى؟ به يقين اين كار بسيار زشتى است!
براى دومين بار، خضر پيمان خود را با موسى(عليه السلام) ياد آور شد و به او گفت اگر بار سوم تكرار كنى هميشه از تو جدا خواهم شد؛ موسى فهميد كه در اين مورد سرّ مهمّى نهفته است و سكوت اختيار كرد تا خضر خودش بموقع توضيح دهد.
چيزى نگذشت كه سومين حادثه رخ داد؛ آن دو وارد شهرى شدند، مردم شهر حتّى حاضر به پذيرايى مختصر از آنان نشدند، ولى خضر(عليه السلام) به كنار ديوارى كه در حال فرو ريختن بود رسيد، آستين بالا زد و از موسى نيز كمك خواست تا ديوار را مرمّت كند، و از فرو ريختن آن مانع شود؛ باز موسى(عليه السلام) پيمان خود را به فراموشى سپرد و به معلّم خويش اعتراض كرد كه آيا اين دلسوزى در برابر آن بى مهرى منطقى است؟ اينجا بود كه خضر اعلام جدايى از موسى(عليه السلام) نمود، چرا كه سه بار پيمان شكيبايى را كه با خضر داشت شكسته بود؛ ولى پيش از آن كه جدا شوند، اسرار كارهاى سه گانه خود را براى او برشمرد و پرده از آن برداشت.
در مورد كشتى گفت: پادشاهى ظالم و جبّار، كشتيهاى سالم را غصب مى كرد و من كشتى را معيوب ساختم تا مورد توجّه او قرار نگيرد؛ زيرا كشتى تعلّق به گروهى از مستضعفان داشت و وسيله ارتزاق آنها را تشكيل مى داد.
جوان مقتول فردى كافر و مرتد و اغواگر بود و مستحقّ اعدام، و بيم آن مى رفت كه پدر و مادرش را تحت فشار قرار دهد و از دين خدا بيرون برد.
و امّا آن ديوار متعلّق به دو نوجوان يتيم در آن شهر بود، و زير آن گنجى متعلّق به آنها نهفته بود؛ و چون پدرشان مرد صالحى بود، خدا مى خواست اين گنج را براى آنها حفظ كند؛ سپس به او فرمود كه من اين كارها را خود سرانه نكردم؛ همه به فرمان پروردگار بود!

چقدر این جمله حضرت خضر رو دوست دارم : مى خواست اين گنج را براى آنها حفظ كند. چه خوب بنده ای هستی خضر

این کارها به خضر(ع) گفته شد چون بندگی میکرد. و خوب بنده ای بودن
خداوند افتخار دادن و کارشون رو سپردن تا خضر براشون انجام بدن.

علی(ع)
مقرب شدن بنده به خدای سبحان، با خالص کردن نیت او شدنی است.
غرر الحکم، ح 4477

حضرت علی(ع)
هر کس می خواهد ارزش خود را در پیشگاه خدا بداند ، باید ببیند به هنگام گناه چقدر برای خدا ارزش قائل است.

منبع : بحارالانوار ج67 ص 18

آیا عبادت، بدون خوش اخلاقی ، مخصوصا خوش اخلاقی با پدر و مادر و حس حضور خدا در هر لحظه، عبادت درستی هست؟ به حقیقتش رسیده؟

غیر توحید هیچ چیزی نیست و غیر تعبد خالصانه هیچ چیزی وجود نداره و نمیمونه ، بقیه همه محو میشن، قیل و قالن

سوره حجر:

39) ابلیس گفت: پروردگارا، بدان سبب که مرا به گمراهى افکندى، من هم اعمال و عقاید نادرست را در زمین براى مردم مى آرایم و قطعاً همه آنان را به بیراهه مى افکنم،

40) مگر آن بندگانت از میان آنان که براى تو خالص شده اند به گونه اى که براى من و دیگران در آنها نصیبى نیست.

چون :
ایاک نعبد
و اشهد ان لا اله الا الله

رو عمل کردن

هر کاری خواستن بکنن و هر بروزی خواستن بدن دیدن قبلش خدا چی میخواد و همون رو کردن نه اونی که میلشون بود
همون سوال که حضرت علی پرسیدن که چه شد علی شدی؟ گفت پشت درب دلم وایستادم

اینطور نیست؟