آیا عبادت، بدون خوش اخلاقی ، مخصوصا خوش اخلاقی با پدر و مادر و حس حضور خدا در هر لحظه، عبادت درستی هست؟ به حقیقتش رسیده؟

خدا ازمون میخواد که فقط بندگی اش رو بکنیم بندگی تحت لا اله الا الله و توحیدی جوری که فقط خدا و خودش بقیه رو به عهده میگیره بعد میگه خودم تربیتت میکنم و مربی ات میشم تا رشد کنی و اخلاقت رو درست میکنم اینطور نیست آیا؟ آیا زندگی فرصت رشد و تربیت نیست؟